صفحه محصول - مبانی نظری و پیشینه آمادگی جسمانی

قسمتی از متن:

تاریخچه آمادگی جسمانی

به نظر می رسد بحث آمادگی جسمانی به عنوان موضوعی مستقل از تربیت بدنی از سال 1925 به میان آمده است و آن زمانی است که فردریک راند راجرز[1] مدیر بخش بهداشت و تربیت بدنی مستقر در دپارتمان آموزش و پرورش ایالات نیویورک آزمون شاخص آمادگی جسمانی[2](PFI) را معرفی کرد و برنامه آن را در مدارس ایالت نیویورک به اجرا گذاشت. این ازمون که دو عنصر اصلی را می سنجید دختران و پسران قوی و ضعیف را از هم متمایز می کرد، لذا معلمان تربیت بدنی موظف شدند که سطح آمادگی جسمانی دانش آموزان ضعیف تر را ارتقا دهند. در آغاز پیدایش تربیت بدنی، آمادگی جسمانی تنه هدف تربیت بدنی بود. ارزش آمادگی جسمانی در ابتدا آماده سازی افراد برای دفاع از کشور و استفاده ازآن در طب پیشگیری بوده است. پس از آن آمادگی جسمانی تنها در جنبه بهداشت و آمادگی جسمانی گسترش یافت(44)

آزمون شاخص آمادگی جسمانی نیز که مشتمل بر ارزیابی دو قابلیت قدرت و استقامت عضلانی توسط راجرز[3] معرفی گردید. در اواخر قرن نوزدهم، معلمان تربیت بدنی اروپا نیز برای تقویت و آماده­سازی دانش­آموزان، روشی به نام ورزش سوئدی یا لینگ[4] را به کار می­گرفتند. البته، انجمن سلامت، تربیت بدنی، تفریحات سالم وحرکات موزون امریکا (ایفرد[5]) را می­توان یکی از پیشگامان آمادگی­جسمانی، بخصوص در زمینه­ی آزمون­ها در بخش تربیت­بدنی درمانی و اصلاحی دانست. در سال 1988، موسسه­ی ایفرد؛ آزمون آمادگی جسمانی و تربیتی با عنوان برتری­جسمانی[6] را جایگزین آمادگی مرتبط با سلامتی نمود. امروزه، با به بوجود­آمدن و گسترش شاخه­ی فیزیولوژی ورزش، آمادگی­جسمانی و آزمون­های مرتبط با آن رشد چشمگیری پیدا کردند.

در ایران، اولین اقدام برای علمی­کردن ورزش و نیز تدوین نورم­های استاندارد به سال 1350 باز می­گردد. در این زمان، بحث آمادگی­جسمانی با بروز رشته­های مختلف ورزشی در کشور همگام و همزمان شد. هرچند تا آن زمان بحث آمادگی جسمانی کاملاً بر اصول علمی متکی نبود. اما در سال 1351 با تاسیس رشته­ی تربیت بدنی، واحد آمادگی­جسمانی جزء واحدهای اصلی قرار گرفت و بدین ترتیب توجه به موضوع آمادگی­جسمانی به صورت آکادمیک آغاز شد. درحال حاضر، ضمن توجه به آمادگی جسمانی، به ویژه جنبه­ی سلامتی آن، آزمون­های آمادگی جسمانی و نورم­های استاندارد برای ارزیابی درس تربیت بدنی و نیز سنجش قابلیت­های آمادگی­جسمانی در کشور تدوین گردیده است(8).

از بعد پژوهشی، درگزارش مرکز جراحی عمومی و در خصوص فعالیت­های جسمانی که در سال 1996 به چاپ رسید، بر روی ارتباط بین فعالیت جسمانی و سلامت مناسب تا 5 قرن قبل از میلاد بررسی شده است. در این گزارش بحث ارتباط سلامت و تمرین از یونان باستان تا عصر حاضر پیگیری و یادداشت­های اولیه­­ای که فعالیت را به عنوان امری مفید، برای سلامتی بیان می کند، اکنون به عنوان اسنادی معتبر شناخته می شوند. مدارکی وجود دارند که فقدان تمرینات منظم را به عنوان عاملی در ضعف آمادگی جسمانی تایید می­کنند. مدارک علمی اخیر نیز، به صورت خلاصه­شده از گزارش مرکز جراحی عمومی و همین طور دیگر مدارک جدید، پیشنهاد می کنند که" با یک روش زندگی سالم، بیش از هر عاملی دیگری می توان به تندرستی مطلوب رسید. این بدان معناست که هر کس می­تواند در سبک زندگی خود برای تقویت آمادگی جسمانی در طول عمر، تغییراتی را بوجود آورد و کیفیت زندگی خود را بهبود بخشد(43).



مفهوم آمادگی جسمانی

آمادگی جسمانی، اصطلاحی با مفاهیم وسیع است که برای افراد مختلف، معنای متفاوت دارد در نتیجه بیان یک تعریف دقیق از آن کار ساده ایی نیست. تعاریف مختلفی توسط مراکز و سازمان های ورزشی و غیر ورزشی ارائه شده است که به مهم ترین آنها اشاره می شود (22، 44).