صفحه محصول - مبانی نظری و پیشینه انگیزش تحصیلی

قسمتی از متن:

انگیزش تحصیلی

انگیزش تحصیلی عبارت است از گرایش همه جانبه ، ارزیابی عملکرد خود با توجه به عالی ترین معیارها، تلاش برای موفقیت در عملکرد و برخورداری از لذتی که با موفقیت در عملکرد همراه است(باقری،1371).انگیزش در واقع موتور حرکت هر فردی است و محققان یکی از دلایل افت تحصیلی را نداشتن انگیزش تحصیلی می دانند(بیابانگرد،1375). دانش آموزان دارای انگیزش تحصیلی بالا به تکالیفی روی می آورند که درجه دشواری آن در حد متوسط باشد. دانش آموزان دارای انگیزش تحصیلی پایین به سوی تکالیف نیمه دشوار روی می آورند، اما در تمایل به نزدیک شدن به آنها چندان مصمم نیستند. کسانی که دارای ترس شدید از شکست هستند، یا به سوی تکالیف بسیار آسان که احتمال موفقیت در آن ها زیاد است، یا به تکالیف بسیار دشوار که بتوانند از دشواری آن ها به عنوان بهانه ایبرای عدم موفقیت استفاده کرده، روی می آورند(بیابانگرد،1375). پایین بودن سطح انگیزش یادگیرندگان یکی از مهم ترین علل کاهش افت تحصیلی آنان به شمار می رود. آلبرت انیشتین مهم ترین انگیزه برای انجام کار کردن در مدرسه و زندگی را لذت از کار، لذت از نتیجه و درک ارزشی آن برای اجتماع می داند(زهرا کار،1380). انگیزش دانش آموزان در کلاس درس بیانگر آن است که چرا دانش آموزان به شیوه خاصی رفتار می کنند؟ اگر دانش آموزان تکالیف خود را انجام نمی دهند، ممکن است به این دلیل باشد که فاقد انگیزش کافی باشند. در مقابل اگر دانش آموزان در انجام تکالیف خود پشتکار به خرج دهند و سعی کنند بر موانع غلبه کنند، احتمالا دارای انگیزش هستند(بیابانگرد،1384).

انگیزه به صورت آمادگی روانی یک پیش نیاز به حساب می آید و تاثیر آن بر یادگیری کاملا آشکار است(سیف،1387). انگیزه یکی از عوامل اصلی موثر بر رفتار است و در تمام کارکردهای فرد از قبیل فراگیری تحصیل، یادگیری تحصیل، یادگیری و توجه، دقت، ادراک، یاد آوری، فراموشیخلاقیت وابراز عشق و عواطف نقش دارد(براهنی،1387). دیوید مک کله لند[1] می گوید:"بر حسب دو مفهوم رقابت و برتری جویی انگیزش پیشرفت را می توان تعریف کرد". به نظر او افرادی که از انگیزه پیشرفت بالایی بر خوردارند، خواهان آنند که تلاش خود را برای دست یابی به اهداف بالا و عالی به کار گیرند یا کوشش های خویشتن را جهت نیل به ترازهایی از برتری جویی که خود جهت خویش وضع کرده اند به کار ببندند(هاشمی و همکاران،1389).